Strona:Skrypt Fleminga II.djvu/177

Połubiński i okiem mrugnął, czyniąc minę, jakby cóś jeszcze ciekawego miał do powiedzenia.
 — O ile mnie nosa starczy — odezwał się — wietrzę i ja... trupa czuję! Upadek Flemingowi się gotuje, a z nim razem padnę wszystkie owe zakusy na swobody rzeczypospolitéj. Ma już on i pomiędzy Niemcami swymi nieprzyjaciół, którzy mu prędki koniec gotują.
 — Co daj Boże, amen! — dokończył gospodarz.
 — Ni fallor — odezwał się któś poważniejszy z koła — maluczko cierpliwości, a doczekamy się tego. Król starzeje, a jak dawniéj bab słuchał, tak dziś każdemu rad, kto mu spokój obiecuje, którego niéma ani w Dreźnie, ani w Warszawie.
 Słysząc to, Serwacy mimowolnie się uśmiéchał, żując. Spostrzegł gospodarz minę jego i. chwytając go za rękę, zapytał:
 — No, a asindziéj co o tém myślisz?
 — Mało co ja o tém wiem — odparł zwolna zagadnięty — to tylko sobie miarkuję, że kto spokój lubi, ten właśnie ludzi niełatwo zmienia.
 — Jest racya! — odparł gospodarz.
 — Wszystko to — podchwycił Korbutowicz — paliatywa są, a remedium jedyne, które salwować może, abyśmy się Sasów pozbyli, przegnali ich, pomnąc co nas kosztują i — non bis in idem!
 — A tu właśnie fakcya dworska, już za żywota króla, elekcyą synowi gotuje — odezwał się inny.
 Zakrzyknęli wszyscy zgodném „veto! Boże nas uchowaj! Nie dopuścim!“
 — I dopuścić nie powinniśmy — ciągnął Korbutowicz. — Mamy Sasów po szyję. Przyjdzie drugi, śmielszym będzie niż ten i zgubi nas.
 — Mości panowie a bracia — zawołał Gintowt,