Strona:Skrypt Fleminga II.djvu/50

 — A co? nieprawda że piękne to, a smutne?
 — Straszne! — odparł Serwuś:
 — Widzisz, duszo moja, że twoja respublika ultimis spirat, jeśli się kto nie znajdzie, co ją poratuje. A gdy człowiek tonie, ten co go z wody wyciąga nie patrzy, choćby za łeb pochwycił i czuprynę mu potargał. Tą czupryną, któréj wy nie dajecie tknąć, choćby życie stracić przyszło, tą czupryną jest wolność wasza. Cha! cha!
 Staruszek, sam rad z porównania, wziął się w boki.
 — Tandem — dodał, zwracając rozmowę. — Długo ty tu? co myślisz? co robisz? Przyjechałeś pewnie po swojemu ratować rzeczpospolitą, bo ją teraz wszyscy ratują. Czemuż nie? każdemu wolno.
 — O ja, ojcze mój, wcale o tém nie myślę, ani się czuję na siłach — rzekł Serwacy. — Przybyłem za interesem cudzym (wygadał się), a co daléj ze sobą pocznę, ani wiem.
 — Deus providebit! Uczciwym jesteś, Bóg ci pobłogosławi. Gdybyś był sukienki naszéj nie zrzucał, o losbyś się nie potrzebował frasować.
 — Powołania nie czułem — odparł Serwacy.
 — A pracować ci się na nie nie chciało — dodał stary. — No, niéma w tém nic złego, byleś na świecie szedł drogą poczciwą. Cóż, wojskowo służyć myślisz?
 — A, i do tego wielkiego pociągu nie mam — westchnął Serwacy.
 — Więc na zagon i do roli?
 — Ani zagona, ani ogona nie mam — odparł Serwuś. — Służbę dworską pełniłem, a bodaj się do niéj znowu zaprządz przyjdzie.
 Potrząsł głową ks. Trzeciak.