nad wrogiem. Ma znajomość ludzi przedziwną, która łączy się z dziwniejszą jeszcze jakby wyrozumiałością, gdy nieraz zmuszony jest do pewnych zadań używać kogoś, o którym z góry wie, że zadaniu temu nie jest zdolny sprostać.
A przytem jakby poeta. I w tem, że gdy mówi, to jego nieokrzesanej, bryłowatej jakby wyobraźni nasuwają się — z pewnością sam nie wie kiedy — symbole i wrażenia Słowackiego.
I w tem przedewszystkiem, że na dnie jego upartej, nie cofającej się przed niczem, woli tkwi jednak poczucie rozkoszy z tego, iż pod twórczą jego dłonią, wśród trudności i załamań, z tego materyału, jaki posiąść zdołał, z ciał i dusz ludzkich i z charakterów, a z pośród gęstwy zabagnionych niewolą stosunków i splątanych prądów ideowych, — wyrasta jednak jego postanowieniom posłuszne dzieło.
Józef Piłsudski pochodzi z Litwy, z zamożnej rodziny szlacheckiej, bogatej w piękne tradycye narodowe: „Nie było w domu — pisze brat brygadyera Bronisław[1] — hucznych zabaw i tańców, życie płynęło pod znakiem narodowej żałoby po powstaniu... Opowieści o Sierakowskim, o księdzu Mackiewiczu i innych bohaterach
- ↑ Cytuję tu, jak i w dalszym ciągu, za przepiękną książką Sieroszewskiego: „Józef Piłsudski“.
