Ta strona została uwierzytelniona.
CXXII.
Twój dar, Twój napis w mózgu moim gości,
W pamięci trwałej został już wyryty;
Pamięć się wzniesie ponad nędzne byty,
Przez wszystkie czasy, aż do bram wieczności;
Lub choć dopóki, z natury szczodrości
Życie jest sercu i mózgowi dane,
Póki nie znikną w padole nicości,
Twe w nich pamiątki nie zginą pisane!
Siła nie zdole dowcip objąć ciasny,
Miłości Twojej powściągnąć nie chciałem,
Przetom się ważył dar Twój oddać własny
Tablicy, która przechowa go całem.
Lecz pisać rejestr, by Cię pomnieć łacno,
Byłoby mienić pamięć mą niebaczną.
