Ta strona została uwierzytelniona.
XXXVI.
Dozwól mi wyznać: życie nasze dwoje,
Choć miłość nasza jedna nierozdzielnie;
Niech plamy wszystkie będą tylko moje,
Bez Twej pomocy poniosę je czelnie.
Miłości nasze jedne w powinności,
Lecz losów różnych dzielą nas zatoki;
Choć dusz ku sobie nie przerwą skłonności,
To godzin miłych kradną nam potoki.
Nie zawsze druhem mogę Ciebie wyznać,
Aby win moich wstydem Cię nie spłonić.
W tłumie czcią Twoją nie możesz mnie uznać,
By czci Imienia Twego nie uronić.
I nie czyń tego: tak Ciebie miłuję,
Że sławy Twojej, jak własnej pilnuję.
