Ta strona została uwierzytelniona.
LXXIV.
Lecz bądź spokojnym, gdy wyrok okrutny
Bez wczasów żadnych usunie mnie z świata;
Złączyłem z wierszem już mój żywot smutny,
Wiersz na pamiątkę z Tobą przetrwa lata.
Gdy w niego spojrzysz, to spojrzysz zarazem
W część mej istności, którą Tobie dałem.
Ziemi dam ziemię, władz wyższych rozkazem,
Lecz Twoim duch mój, moim lepszym darem.
I tak utracisz tylko życia błoto,
Robaków strawę, gdy się ciało zmienia,
To co zbój podły zdobył swą niecnotą,
Zdobycz niegodną Twojego wspomnienia.
Ciału jedynie dusza cenę daje,
Duch mój jest w wierszu, wiersz z Tobą zostaje.
