Strona:Sophie de Ségur - Przygody Zosi i wesołe wakacje.djvu/105

 — Jakóbku! Uważaj!..
 Leoś pomknął, jak strzała i pierwszy stanął przy chatce. Nie zastał tam nikogo ale na ziemi leżały dwa topory, gwoździe i deski.
 — Janku, prędzej do mnie! Gońmy za nim! wołał Leoś zdyszany.
 Po krótkiej chwili słychać było krzyk:
 — Jest! Jest! Już go mam!
 — Nie! Uciekł! Łap go! Na prawo!
 — A ty zajdź z lewej strony!.
 Dziewczątka słuchały tych głosów i nawoływań, wreszcie wysunął się Janek rozczochrany, zmęczony biegiem; po chwili ukazał się Leoś również potargany i znużony. Pytał Janka pośpiesznie:
 — Widziałeś go? Jakże można było wypuśbić go z rąk?..
 — Słyszałem, że uciekał, roztrącając gałęzie. Kierowałem się ich chrzęstem, ale nie dojrzałem nikogo. Tak samo, jak i ty goniłem napróżno — odparł Janek.
 Nagle wpadł Jakóbek zadyszany.
 — Za kim biegliście tak, krzycząc? zapytał udając zdziwienie.
 — Wiesz lepiej od nas, nie udawaj nie-