Strona:Sophie de Ségur - Przygody Zosi i wesołe wakacje.djvu/186

nad nim? Pójdziemy go odwiedzić; Pawełku. Dobrze? mówił Jakóbek z przejęciem.
 — I ja pójdę z wami! zawołała Stokrotka.
 — Jutro odwiedzimy go, tymczasem pójdziemy do tatusia, moja mała siostrzyczko — rzekł Pawełek.
 — To ty natchnąłeś odwagę Leosia? szepnęła Stokrotka, idąc z nim ku domowi.
 — Ależ nie, moja droga, nie ma w tem mojej zasługi, on sam zmienił się do niepoznania.
 — Ach, Pawełku, im więcej cię poznaję tem bardziej cię kocham! wykrzyknął Jakóbek, który pobiegł z nimi.
 — I ja tak samo! Kocham ciebie, jak rodzonego brata — zapewniał gorąco Pawełek.
 — Nigdy nie płaczę, ale gdy będę się rozstawał z wami, ze Stokrotką i z tobą Pawełku, to czuję, że nie wytrzymam i będę beczał — mówił Jakóbek ze zwykłą sobie szczerością.
 Trójka przyjaciół uścisnęła się nawzajem i przyrzekła być z sobą zawsze w przykładnej zgodzie.