Strona:Sophie de Ségur - Przygody Zosi i wesołe wakacje.djvu/188

sia. Przyznaję się, że nie myślę nigdy o niej; tak była dla mnie niegodziwą, iż staram się wykreślić z pamięci te trzy lata z nią przebyte.
 — Ile lat miałaś, gdy cię zostawiła u cioci Maryni?
 — Miałam lat siedem, a teraz mam już dziewięć. Dwa lata tu jestem z Kamilką i Madzią, które kocham z całej duszy.
 — Zosiu! Zosiu! odezwał się głos Kamilki, idź do mamy. Przyszła jakaś wiadomość od twojej macochy. Podobno przyjechała i bardzo jest cierpiącą.
 Zosia krzyknęła przerażona i osunęła się na krzesło, zalana łzami
 Kamilka i Janek pocieszali ją jak mogli, ale Zosia mówiła, szlochając:
 — O mój Boże, mój Boże! Będę musiała rozstać się z wami i wrócić znowu do tej złej kobiety! Wolałabym tu umrzeć zaraz, niż z nią przebywać!
 — Dlaczego powiedziałaś jej o tem tak nagle, Kamilko? szepnął Janek z wymówką w głosie.
 — Mama kazała mi ją uprzedzić. Jestem strapiona również — mówiła Kamilka