Strona:Sophie de Ségur - Przygody Zosi i wesołe wakacje.djvu/82

 — Nie mogę zostawić brata — odparł Jędruś z widocznym żalem.
 — To niech też jedzie z nami — rzekła Zosia.
 — Bardzo dziękuję panience — rzekł Jędruś.
 — A kto siądzie na koźle i będzie powoził? zapytała Zosia.
 — Jeżeli masz chęć powożenia, to siadaj sama na koźle — odpowiedział Pawełek — wiedząc, że jej to zrobi wielką przyjemność, ale Zosia nie chciała rozpoczynać.
 — Wolę powozić później, gdy się już osiołek trochę zmęczy — odrzekła.
 Czworo dzieci usiądło w wózeczku i używało spaceru w ciągu paru godzin. Powożono naprzemianę, aż wreszcie osiołek był już bardzo zmęcozny i coraz bardziej zwalniał kroku.
 — Panienko — zawołał Jędrek — jeżeli panienka chce popędzić osiołka, to zerwę zaraz gałąź tarniny, a bijąc nią zmusi się go do szybszego biegu.
 — Doskonały pomysł! zawołała Zosia Musimy zmusić tego leniucha do szybszego poruszenia się.