Strona:Sophie de Ségur - Przykładne dziewczątka.djvu/113

z krzaków — mówiła Zosia — mając pełne usta jagód. Ach, jakie wyborne!
 Stokrotka przyglądała się z podziwem, jak można jeść z taką łapczywością. Trwało to dość długo, wreszcie Zosia otarła usta liśćmi, rączki również.
 — Dlaczego nie wyjmiesz chusteczki? zapytała Stokrotka.
 — Bo nie chcę, żeby zauważono plamy od jagód; pewno bym dostała porządną burę za moje łakomstwo.
 — Zawsze jemy umiarkowanie, więc nikt się na nas nie gniewa — odrzekła Stokrotka. Wiemy dobrze, że objadanie się nadmierne jest wielką wadą. Zosia zarumieniła się na te słowa prawdomównej towarzyszki i chcąc odwrócić jej uwagę zachęcała ją do wyrwania krzaczku porzeczek. Za nim się to udało, usłyszały wołanie starszych dziewczynek:
 — Gdzie jesteście? Zosiu! Stokrotko! wracajcie prędzej.
 Kamilka i Madzia poszły na spotkanie i mówiły z wymówką:
 — Cóżeście tu robiły przeszło godzinę? Czekałyśmy na was, a teraz już musimy zabrać się do lekcji.
 — Zosia dorwała się do jagód i zajadała...
 — Cicho bądź, ty mała plotkarko, przer-