Strona:Sophie de Ségur - Przykładne dziewczątka.djvu/135

szyku — odpowiedziała Zosia — bardzo mu będzie ciepło.
 Dziewczynki wraz z Elizą rzuciły się na poszukiwanie szczygiełka, który omotany mocno w płótno i zawiązany długą nitką ledwie już dyszał.
 Rozwinięto coprędzej pieluszki. Ptaszek nie ruszał się wcale.
 — Ach, ta Zosia zawsze jakieś głupstwo zrobi! oburzała się Stokrotka.
 — Nie wiedziałam... doprawdy... myślałam, że dobrze mu będzie w tem otuleniu — tłomaczyła się Zosia zakłopotana.
 — Pocóż bierzesz się zawsze do tego czego wykonać nie umiesz? mruknęła Stokrotka niechętnie.
 Eliza wmieszała się do rozmowy, chcąc spór między dziećmi załagodzić.
 — Poczekajcie może uda się ożywić ptaszynę, rzekła spokojnym głosem. Niech panienka przyniesie trochę wina — dodała zwracając się do Zosi, a gdy ta pobiegła spełnić polecenie, Eliza otworzyła dziobek szczygiełka i dmuchnęła weń ostrożnie. Wlała mu następnie parę kropel wina do gardziołka. Ptaszek drgnął i zatrzepotał skrzydełkami ku wielkiej radości dzieci:
 — Czy to Kasia nauczyła cię takiego