Strona:Sophie de Ségur - Przykładne dziewczątka.djvu/166

burę“ powiedziała sobie w duchu. Pomimo to szła dalej i dziwiła się, że nie stanęły dotąd u celu, pomimo, że około godziny wycieczka trwała.
 — Czy znasz dobrze drogę? zapytała Stokrotka nieco zaniepokojona.
 — Naturalnie! Ogrodniczka mi objaśniła gdzie jest chatka staruszki — odrzekła Zosia głosem pewnym, pomimo że strach począł ją ogarniać.
 — Czy prędko dojdziemy?
 — Za dziesięć minut najpóźniej.
 Szły dalej lasem, który zdawało się nigdy się nie skończy. Nie widać było ani domu, ani wioski, tylko drzewa i drzewa.
 — Zmęczyłam się bardzo, — szepnęła Stokrotka.
 — I ja również — odrzekła Zosia.
 — Długo już idziemy.
 Zosia nic nie odpowiadała, była bowiem mocno podnieconą i zaniepokojoną i z trudem mogła ukryć swe przerażenie.
 — Gdybyśmy powróciły do domu — zaproponowała Stokrotka.
 — O tak, wracajmy — zawołała Zosia.
 Głos jej zadrżał dziwnie.
 — Co tobie, Zosiu? Wyglądasz jakbyś miała ochotę do płaczu.