Strona:Sophie de Ségur - Przykładne dziewczątka.djvu/167

 — Zatraciłyśmy drogę — odrzekła Zosia, tak, tak zabłądziłyśmy, nie trafimy do domu — dodała, zalewając się łzami.
 — Nie trafimy do domu? powtórzyła Stokrotka przestraszona, więc cóż poczniemy?
 — Musiałam się pomylić — zawołała Zosia, szlochając. W miejscu, w którem kilka dróg się schodzi, poszłyśmy pewno w inną stronę. Nie mogę poznać gdzie jesteśmy.
 — Stokrotka, widząc Zosię strapioną, starała się ją pocieszyć.
 — Nie martw się — mówiła — koniec końców odszukamy powrotną drogę. Wracajmy prędko, bo już nas pewno Kamilka i Madzia wszędzie szukają.
 Zosia otarła łzy i usłuchała rady Stokrotki. Biegły pośpiesznie aż do rozstajnej drogi. Tam zatrzymały się niepewne co poczną dalej.
 — Wszystkie drogi tak do siebie podobne — szepnęła Zosia — niewiadomo którą wybrać.
 — Staraj się przypomnieć sobie, czyśmy szły tędy?
 — Zdaje mi się, żeśmy szły tą drożyną, na której mech rośnie.
 — Tu są dwie drogi mchem porosłe, ale nie przypominam sobie, abyśmy miały mech pod nogami, idąc z domu lasem.