Strona:Sophie de Ségur - Przykładne dziewczątka.djvu/220

wydawał mu się nieco podejrzanym, ale nie chciał martwić Zosię zawczasu.
 — Zostawmy go na murawie niech się grzeje w słońcu — dorzucił Pawełek.
 Dwa dni trwało to wynoszenie i wnoszenie żółwia na legowisko. Ani razu nie zjadł przygotowanej dla siebie strawy, wreszcie trzeciego dnia zauważyły dzieci, że żółw strasznie cuchnie. Ogarnęło je przerażenie.
 — Co się stało? zapytały panie zbliżając się do nich.
 — Zdaje się, że żółw już nie żyje — rzekł Pawełek z westchnieniem.
 — Od czegoż zginął? Chyba nie z głodu, bo codziennie spoczywa na trawce.
 — Może od zimnej kąpieli — szepnęła Zosia.
 Zkądże znów ta kąpiel przyszła wam do głowy?
 — Bo ja wrzuciłem go do sadzawki — odpowiedziała Zosia — myślałam że żółwie lubią wodę. Ogrodnik wyłowił dość prędko biedne stworzenie.
 Zawsze jakieś dzikie pomysły przychodzą ci do głowy — rzekła matka Kamilki i Madzi. Na przyszłość już żadnych stworzeń pielęgnować ci nie pozwolę. Trzeba coprędzej wyrzucić tego żółwia, gdyż woń jego jest odrażająca.
 W ten sposób zakończyła się przygoda