Strona:Sophie de Ségur - Przykładne dziewczątka.djvu/222

Policzek podrapany.

 Zosia łatwo unosiła się gniewem i nie umiała poprawić się z tej brzydkiej wady.
 Pewnego dnia malowała obrazki w książeczce, podczas gdy Pawełek wycinał z kart koszyki i różne figury. Siedzieli naprzeciw siebie. Pawełek wymachiwał nogami, potrącając wciąż stolik.
 — Uważaj — krzyknęła Zosia zniecierpliwiona — trącasz stół i nie mogę wcale malować.
 Pawełek zachował się chwilę spokojnie, ale zapomniawszy się, znowu zaczął wymachiwać nogami.
 — Jesteś nieznośny! zawołała Zosia — powiedziałam ci już raz, że mi przeszkadzasz.
 — Dla twoich pięknych malunków nie warto się krępować — odpowiedział przekornie Pawełek.
 — Wiem, że nie lubisz się krępować — odparła dziewczynka — ale wobec tego, że mi szalenie przeszkadzasz, proszę cię o spokojne zachowanie.
 — Moje nogi nie słuchają mię wcale —