Strona:Sophie de Ségur - Przykładne dziewczątka.djvu/224

tury z kuzynkiem, którego w gruncie rzeczy bardzo lubiła.
 — Biedny Pawełek, jak źle z nim postąpiłam — mówiła do siebie. Co tu zrobić, żeby się na mnie nie gniewał? Niechce mi się go przepraszać, bo to nudna historja, ale jeżeli nie poproszę o przebaczenie, będzie się na mnie dąsał, a przecież jest naszym gościem:
 Zastanowiwszy się chwilę, Zosia wstała i podeszła do drzwi zamkniętych. Tym razem zbliżała się bez zaciętości i gniewu ale z minką słodką i uśmiechniętą zapukała zlekka, mówiąc:
 — Pawełku, Pawełku, przebacz mi, mój drogi, bardzo mi przykro, że uniosłam się niepotrzebnie. Zapewniam cię, że to się już nigdy nie powtórzy.
 Drzwi otworzyły się i głowa Pawełka wysunęła się powoli. Pawełek popatrzył na Zosię z nieufnością.
 — Już złość twoja przeszła? zapytał.
 — O tak, tak, żałuję mocno tego co się stało — zapewniała Zosieńka.
 Pawełek otworzył teraz drzwi na oścież i Zosia ujrzała jego twarz strasznie podrapaną. Zdjął ją żal i rzuciła mu się na szyję ze łzami w oczach.
 — Ach, mój biedny Pawełku, jakże mogłam cię tak zranić! wołała Zosia. Co po-