Strona:Sophie de Ségur - Przykładne dziewczątka.djvu/37

 Zosia spuściła oczy w milczeniu.
 Macocha zbliżyła się do niej, oczy jej błyszczały gniewem.
 — Cóż to? Nie możesz nic odpowiedzieć? Czy nie słyszysz, że mówię do ciebie? — zawołała niecierpliwie.
 — Dobrze mamo, będę grzeczna, — szepnęła Zosia.
 Macocha rzuciła na nią pełne złości spojrzenie, poczem odwróciła się i weszła na ganek.
 Kamilka i Madzia spoglądały zdziwione, a Stokrotka ukryła się za wielkim krzakiem pomarańczowym.
 Kamilka pożałowała strofowanej dziewczynki i zapytała ją zcicha:
 — Dlaczego macocha pogniewała się na ciebie? Czy zrobiłaś coś złego?
 — Ona zawsze jest taka, odrzekła Zosia wzruszając ramionami.
 — Chodźmy do naszego ogródka, tam będzie nam najlepiej — wtrąciła Madzia, Stokrotko, chodź z nami.
 — Zkąd-że tu ta mała? Nigdy jej u was nie widziałam — rzekła przybyła.
 — Jest to nasza przyjaciółeczka, bardzo grzeczna dziewczynka — odparła Kamilka. — Nie widziałaś jej, gdyż była chora wtedy, gdyś my z mamą jeździły do was. Mam nadzieję że ją polubisz. Nazywa się Stokrotka.