Strona:Sophie de Ségur - Przykładne dziewczątka.djvu/47

 Dziewczątka pośpieszyły na wezwanie! Jeże leżały w koszyku.
 — Wyglądają jak kolczaste kule! Nie mają ani łap ani głowy — rzekła Kamilka, przyglądając się im zbliska.
 — Zdaje mi się, że są tak skulone, iż nie widać ich łapek i główek — mówiła Madzia.
 — Zaraz zobaczymy. Wyrzucić je trzeba z koszyka — odpowiedziała Kamilka.
 — Ależ one będą cię kłuły! Jakże je weźmiesz do ręki? — spytała Madzia. — Poczekaj chwileczkę.
 To rzekłszy, Kamilka wywróciła koszyk a małe jeże, czując ziemię pod sobą, poczęły się ruszać i wysuwać łapki, a potem głowy ku wielkiej radości dziewcząt śledzących ich ruchy. Wreszcie i matka łeb swój ukazała, ale dostrzegłszy dzieci, chwilę zawahała się, następnie wydała krzyk, nawołując swe małe i posunęła się naprzód, chcąc się skryć w krzakach.
 — Jeże uciekają!.. — zawołała Stokrotka.
 Jednocześnie nadbiegł stróż ogrodowy.
 — Ach! Ach! moje znajdki rozbiegły się! wołał zmartwiony. — Nie trzeba było wyrzucać je z kosza, teraz dużo będę miał roboty, żeby je połapać.
 To rzekłszy, popędził za niemi, chociaż biegły niezmiernie szybko w stronę gaiku i były już blisko ogromnego, starego dębu,