Strona:Sophie de Ségur - Przykładne dziewczątka.djvu/50

Żeby odebrać życie niewinnym stworzeniom ogadywałby je haniebnie! — rzekła pani Marja — nie chce mi się w to wierzyć.
 — Ależ tak, mamusiu. Trzeba koniecznie wyratować te małe jeżyki, one są takie milusieńkie!
 — Milusieńkie? — zaśmiała się pani Rosburgowa, — to istotnie coś osobliwego! Ale trzeba nam pójść i przekonać się na miejscu, czy możliwe jest ocalić biedne sierotki.
 Obie mamusie udały się z trzema dziewczynkami do ogrodu i skierowały się do gaiku, w którym dzieci pozostawiły stróża i małe jeżyki, ale nie zastały już nikogo. Nikodem i jeże znikli bez śladu.
 — O mój Boże! Już na pewno pozabijane! — westchnęła Kamilka.
 — Zaraz się przekonamy — odpowiedziała matka — chodźmy do chatki stróża.
 Dziewczynki pobiegły przodem i otwierając drzwi chatki, zawołały pośpiesznie:
 — Gdzie są jeże?
 Stróż spożywał właśnie obiad wraz ze swą żoną. Powstał zwolna od stołu i odrzekł również powoli:
 — Wrzuciłem je do wody. Są tam w sadzawce warzywnego ogrodu.
 — Jak to źle, jak niegodziwie! — wołały dzieci oburzone. Mamusiu! Mamusiu! Nikodem potopił jeżyki!...