Strona:Sophie de Ségur - Przykładne dziewczątka.djvu/66

 — O nie, mamusiu — odparła Kamilka.
 — Więc cóż się z niemi stało? nalegała pani Marja — któż odważył się je przywłaszczyć?
 — Odpowiedz, moje dziecko, zachęcała pani Rosburgowa — jeżeli wiesz, powinnaś nam powiedzieć.
 — Nie zdaje mi się, proszę pani, żebym była obowiązaną.... odrzekła Kamilka lekko zarumieniona.
 — Cha, cha, cha! ześmiała się pani Fiszini, zupełnie tak samo jak Zosia, która zrywa ukradkiem owoce, zjada je, a potem kłamie. Warte są jedna drugiej! Niech ją pani porządnie wytrzepie, to zaraz wyzna całą prawdę.
 — O nie, wcale nie jestem podobną do Zosi! Nie kradnę i nigdy nie kłamię, zawołała Kamilka z żywością.
 — Dlaczego jednak nie chcesz wyznać szczerze? zapytała pani Marja łagodnym ale stanowczym głosem.
 Kamilka spuściła oczy i odrzekła cicho:
 — Nie mogę, mamusiu!
 Pani Marja tak wierzyła w szczerość słów dziecka, że spojrzała tylko badawczo i zamilkła, ale pani Fiszini nie przestawała drwić w dalszym ciągu.
 Wszyscy odeszli i Kamilka pozostałała sama jedna, zalewając się łzami. Po kilku