Strona:Sophie de Ségur - Przykładne dziewczątka.djvu/75

 Znowu zalała się łzami i szlochała coraz głośniej.
 — Twoja nowa lalka jest w lesie? W jaki sposób tam się dostała? pytała matka Stokrotki, nie wiedziała bowiem.
 — Zabrałam ją z sobą na spacer, a potem posadziłam pod dużem drzewem, gdy zbierałyśmy poziomki. A potem grzmiało i ja się bałam piorunów.... Uciekałyśmy od burzy i zapomniałam o lalce....
 — Być może drzewo ochroniło ją od zmoczenia, ale po co ją zabrałaś z sobą? Mówiłam ci już tyle razy, że nie należy brać lalek na długą przechadzkę, bo stanowią przeszkodę w zabawie.
 Stokrotka słuchała w pokorze strofowań matki, uznając swą winę.
 — Kamilka i Madzia odradzały mi również, szepnęła, ale nie chciałam rozstać się z moją śliczną lalusią!
 — Jesteś ukaraną za swój upor; do jutra będziesz niepokoiła się myślą, czy nie przytrafiło się lalce co złego, czy nie popsuła się na deszczu, a może jakie zwierzęta leśne poszarpały ją lub kto z przechodzących zabrał....
 — Ach, mamusiu droga! zawołała Stokrotka składając rączki błagalnie, niech mamusia poszle służącego do lasu. Opowiem