Strona:Sophie de Ségur - Przykładne dziewczątka.djvu/92

ła szczęśliwą!.. Niktby mię nie bił, nigdy nie ukarano by mnie niesprawiedliwie; nie byłabym osamotnioną i nie zaznałabym nudy. Nieraz płaczę całemi godzinami i nikt tego nie zauważy, nikt mię nie pocieszy!..
 To mówiąc, Zosia uroniła łezkę, ale wnet dziewczynki otoczyły ją kołem, ściskały i całowały, zapewniając o swej przyjaźni. W niespełna dziesięć minut już biegały po ogrodzie, bawiły się w chowanego, Zosia śmiała się i była już w najlepszym humorze
 Po dwugodzinnej zabawie, rozgrzane gonieniem się po ogrodzie, powróciły do domu.
 — Ach, jakże mi się pić chce! zawołała Zosia.
 — Więc dlaczego nie pijesz? zapytała Madzia.
 — Macocha mi zabrania — odrzekła Zosia.
 — Jakto? Nie wolno ci jest nawet wypić szklankę wody? wtrąciła Stokrotka.
 — Ani kropli do obiadu, a przy obiedzie tylko jedną szklankę.
 — Ależ to okropne! Biedna Zosieńka! oburzyła się Stokrotka.
 — Zosiu! Zosiu! Chodźno co prędzej! rozległ się w tej chwili głos macochy.
 Zosia blada i drżąca pospieszyła do salonu. Dziewczynki, przybyłe w gościnę, nie