cje teatralne i że w nocy szybko ...przesuwano je z miejsca na miejsce. „Wiwatujący lud“ — to również byli statyści odpowiednio ucharakteryzowani i przygotowani. Ze pojawiali się oni stale, choć ciągle w innych kostjumach, wprost zrozumieć nie można, jak Katarzyna II, lub goście nie odkryli zagadki i nie poznali się szybko na „sprytnym kawale“. Potemkin tryumfował a „wsie potemkinowskie“ przeszły do historji!
Śmierć Potemkina która nastąpiła w 1791 r., była godną żywota, jaki pędził. Zmarł nagle w drodze, gdy jechał z Mołdawji w okolicę Oskakowa. Zgon nie nastąpił na skutek otrucia, a spowodowany był brudną chorobą, w jaką przez rozpustne i hulaszcze życie popadł.
Został uroczyście pochowany w swej rezydencji w Chersoniu, lecz gdy syn Katarzyny II, Paweł I doszedł do władzy — kazał zwłoki Potemkina, którego nienawidził — ten go bowiem stale traktował z góry i pogardliwie — wykopać i jak zdechłego psa wrzucić do rowu. Zapewne i Katarzyna II odetchnęła po śmierci wszechwładnego księcia Taurydy, gdyż czuła, że jego władza przerastała jej władzę. Lecz nie dawała tego poznać po sobie; przeciwnie kazała wystawić pomnik w Chersońskiej katedrre oraz bić medale na jego pamiątkę. Twierdzą, że Potemkin kosztował Rosję 50 miljonów rubli. O ile przyjąć pod uwagę olbrzymie dobra jakie pozostawił oraz wschodni przepych jakim się otaczał — ta suma nie wyda się przesadzoną.
Katarzyna zachowywała jakie takie pozory aż do śmierci Grzegorza Orłowa, jak gdyby go się wstydząc. Do-
