Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Człowiek który zapomniał swego nazwiska.djvu/104

i nocą — śpieszył do niej o tak późnej porze. Nietylko nie zdziwiło, a raczej rozczuliło.
 — Januszku! — wyrzekła, przechodząc na serdeczniejsze tory — Wszystko ułożyło się znakomicie i policja tu nie wróci, ale trzeba być szaleńcem, żeby tak ryzykować! Szaleńcem! Nie śmiem, jednali, robić ci wymówek, gdyż postąpiłeś tak przez miłość dla mnie! Domyślam się, co było! Wpadłeś na jeden dzień do Warszawy, oczywiście pod zmienionem nazwiskiem, aby ułożyć swoje sprawy! Wieczorem, zapragnąłeś mnie odwiedzić, ale ktoś cię poznał i wywiadowcy poczęli ścigać.... Rozumiem... Wskoczyłeś do mnie przez okno, choć może i tak zamierzałeś zakraść się tą drogą, by mi sprawić niespodziankę.
 — Oczywiście! — przytwierdził zupełnie poważnie.
 — Ach, Januszku! — zawołała z nowym wybuchem czułości — Miałabym gniewać się na ciebie? Czemu nie pisałeś do mnie tyle czasu? Sądziłeś, że się złoszczę o tę kolję, którąś wziął niby do naprawy, a w istocie zastawiłeś po cichu? Dawno zapomniałam o tej historji! Z początku było mi przykro, gdyż sądziłam, że pieniądze poszły na stroje dla Loli... Ale, skoro teraz tutaj przybiegłeś w nocy, zamiast siedzieć u tej przebrzydłej dziewczyny, ledwie na kilka godzin zawitawszy do Warszawy, przekonałam się, że więcej mnie kochasz od niej...
 — Hm... tak... — stęknął, zrozumiawszy nagle czemu Darski uprawiał jednocześnie „flirt“ z Lolą i doktorową. Nieraz, musiał jego sobowtór czerpać zasiłki z kieszeni nieco okwitłej piękności, czyniąc to niezawsze nawet w „delikatny“ sposób, jak o tem sprawa z kolją świadczyła.
 Lecz, Tretterowa, rozczulona „dowodem miłości“, iż u niej się znalazł, wzgardziwszy „przebrzydłą dziewczyną“, czule prawiła dalej:
 — Przyznaję się, byłam zazdrosna o tę wstrętną kokotkę! Nie mówmy teraz o tem! Cieszę się, że cię widzę i stęskniłam się za tobą! Choć upłynęło już dwa lata, nikt w mem sercu nie odziedziczył po tobie miejsca... Och!... — spostrzegła się raptem — Ja tu plotę,