Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Człowiek który zapomniał swego nazwiska.djvu/134

 Długo mu nie otwierano. Nacisnął dzwonek raz i drugi. Wspomniał słowa dozorcy.
 — Czemuż nie miałby mnie przyjąć? — pomyślał. Chyba go w domu niema?
 Ale, nareszcie rozległy się kroki. Szybkie, a z za drzwi zabrzmiał zniecierpliwiony głos:
 — Kto tam?
 — Ja?
 — Kto?
 — Ja... Proszę otworzyć! W bardzo pilnej sprawie!
 Drzwi rozwarły się, a na progu ukazał się właściciel mieszkania. Jeśli nasz bohater dążąc tu sądził, nie wiadomo czemu, że Horyński jest już starszym, poważnym panem, zawiódł się w swych przypuszczeniach. Przed nim stał wysoki młody człowiek, ubrany w kwiecistą, jedwabną piżamę, o bardzo ładnej, ale niezbyt pociągającej twarzy. Jakaś chytrość czaiła się w oczach, a choć nie liczył więcej ponad trzydzieści kilka lat wieku, zmarszczki rysujące się dokoła ust świadczyły o licznie spędzonych nocach na hulankach i przy butelce.
 — Typ, w rodzaju Darskiego! — mimowolnie pomyślał, ale wnet przypomniał sobie napisany w jego sprawie list i znów weń wstąpiła otucha.
 Horyński, tymczasem, stał niczem zamieniony w słup kamienny. Rozszerzonemi ze zdumienia oczami patrzył na naszego bohatera, jakby ujrzawszy zmartwychwstałego nieboszczyka, a z ust jego wyrwał się pełen lęku bełkot.
 — Ty?... ty...
 — Tak, to ja! — odparł śmiało. Chyba mnie poznajesz?
 — Ja miałby cię nie poznać? — wykrzyknął nerwowo, a potem niepewnie dodał. Czego chcesz właściwie?
 — Rozmówić się.
 — Rozmówić się... rozmówić się... — powtarzał. Jakaż może być pomiędzy nami rozmowa?
 Młody człowiek nic już teraz nie rozumiał z za-