Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Człowiek który zapomniał swego nazwiska.djvu/156

złego nie przytrafiło się panu po drodze! Franek nie wrócił jeszcze z biura, ale spodziewam się go lada chwila!
 Znów powiodła młodego człowieka — obecnie już Otockiego — do tego samego pokoju i wyjaśniła:
 — Mama wciąż jest cierpiąca i zasnęła teraz! Możemy swobodnie rozmawiać. Jak się panu powiodło?
 — Znakomicie! — odparł z ironją.
 — Serdecznie przyjął pana ów Horyński?
 — Nie mógł serdeczniej!
 — Wyjaśnił wszystko? Wie pan, jak się pan nazywa?
 — Wiem!
 — Jak, jak? — nie hamowała swej ciekawości.
 — Jarosław Otocki!
 Zmarszczyła brwi.
 — Nazywa się pan Jarosław Otocki? Ale, chyba nie z Otockich, tych hrabiów?
 — Niestety...
 — Ach! — zawołała — więc ta hrabina?
 — Jest moją żoną!
 — Jego żoną! — wymówiła z goryczą — Hrabia... Hrabina...
 Dziwny żal ścisnął serce panny Janeczki. Myślała obecnie, jaka dzieli ją przepaść od ukochanego człowieka. Ona, biedna pielęgniarka, a on bogaty potomek znakomitego rodu. Bo ród Otockich w Warszawie dobrze był znany. Prócz tego, może myślała — i tu spełniło się jej najgorsze przeczucie — że ten arystokrata nie jest wolny i że nie łatwo przyjdzie potargać więzy, łączące go nawet ze złą i podłą kobietą. Wydało jej się, że nagle jakaś przepaść rozwira się u jej stóp i że traci coś bardzo drogiego. Poczuła, jak dziwna mgła przesłania jej oczy. A przecież, powinna była być na to przygotowana.
 — Winszuję... panu... hrabiemu... — powoli wyrzekła, starając się powstrzymać cisnące się łzy i nic nie dać poznać po sobie.
 — Panno Janeczko, moja złota wybawicielko! —