Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Człowiek który zapomniał swego nazwiska.djvu/159

 — Oczywiście, zataiła ona przed władzami całkowicie fakt zdrady, a wmówiła, że obchodziłem się z nią brutalnie, biłem, a nawet porwałem się na nią z nożem. Czynić to miałem pod wpływem napadów szału.
 — Ależ przecież dziś zastał ją pan w mieszkaniu kochanka!
 — Będzie się tłumaczyła, że zbliżyła się do Horyńskiego, dopiero wtedy, gdy przekonała się, że jestem nieuleczalnie chory!
 — Ależ pan jest zdrów!
 — Czy władze w to uwierzą?
 — Muszą uwierzyć! Ja to poświadczę! Skoro tylko Franek powróci, udamy się do prokuratora i opowiemy mu wszystko!
 — I ja sądzę, panno Janeczko, że tak będzie najlepiej! Dlatego przybyłem tutaj, aby udać się tam wraz z panią. Gdy pani potwierdzi moje słowa, prokurator łatwo ustali, jak się rzecz miała i nietylko cofnie poprzednio wydane zarądzenia, co do mej osoby, ale prawdziwie winnych pociągnie do odpowiedzialności... Ich i Trettera...
 — Bezwzględnie!
 — Gdyż przekonany jestem, że to nie ja na Izę porwałem się z nożem, lecz oni musieli uczynić ze mną coś takiego, na skutek czego zachorowałem na zapalenie mózgu i straciłem pamięć...
 — Prawdopodobnie... — zaczęła, lecz wnet przerwała.
 W przedpokoju rozległ się dzwonek.
 — Franek idzie! — zawołała — Ucieszy się bardzo, kiedy się dowie, że jednak zdobył pan dużo informacji... Ale uszy mu natrę, że wprowadził pana w błąd... A potem idziemy do prokuratora...
 Wybiegła do przedpokoju, a wślad za nią pośpieszył Otocki.
 Ku ich zdziwieniu jednak, gdy panna Janeczka otworzyła drzwi, ujrzeli nie Koryckiego, a jakiegoś chłopaka.
 — Pan kazał oddać! — wyciągnął w stronę panny Janeczki kartkę.