Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Człowiek który zapomniał swego nazwiska.djvu/178

 — Pisała... ale znikł?
 — Znikł? Niemożebne... Trzeba dobrze poszukać!
 Beznadziejnie rozwiodła ręce.
 — Dobrze się naszukałam i nie mogłam znaleźć. Wiedziałam, przecież, że państwo prędzej, czy później po ten list się zgłoszą. I Oleńce początkowo widocznie zależało bardzo, by pan hrabia go otrzymał, bo pisała całą noc... Sama widziałam, a nawet byłam zła, bo szło jej z trudem, i silniejszej, nawet, dostała gorączki. Musiała się jednak rozmyślić i zniszczyła list, gdy w domu byłam nieobecna, tuż przed śmiercią...
 — Ale dlaczego? — oczy Loli stawały się coraz większe ze zdziwienia — Z jakiej przyczyny? Zniszczyła? Nic nie rozumiem...
 — I ja nic nie rozumiem! Ale listu niema!
 Nagle, Wręcz uderzył się w czoło i zapytał:
 — Nie spostrzegła pani nigdze resztek tego listu?
 — Nie!
 — Cóż z niemi się stało?
 — Powtarzam, nie wiem!
 — A czy nikt pani nie odwiedzał, nie przebywał w tem mieszkaniu już po śmierci nieboszczki?
 — Owszem!
 — Kto?
 — Pan Gozdawa-Gozdowski!
 — Gozdawa-Gozdowski! — jęknął Wręcz, ściskając mocno ramię Otockiego — On?
 Staruszka poczęła wyjaśniać.
 — Zdziwiłam się nawet bardzo, kiedy się zjawił. Bo, choć, jak państwo wiedzą, łączyły go dawniej z Oleńką bliskie stosunki, ostatnio nie chciała go widywać. Nazywała łotrem i zabraniała wpuszczać do mieszkania. Ale, kiedy dziś przybył i dowiedział się, że nie żyje, nie śmiałam się sprzeciwiać, bo koniecznie chciał zobaczyć, poraz ostatni, nieboszczkę. Bawił, może dziesięć minut...
 — Była pani cały czas w pokoju?
 — Nie! — drgnęła — Wyprawił mnie do kuchni, pod pozorem, że widok zmarłej uczynił na nim takie wrażenie, iż mu słabo i prosi o szklankę wody...