Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Człowiek który zapomniał swego nazwiska.djvu/32

 Wygląd doktora na tyle był niezwykły, iż andrusom na chwilę nawet nie przyszło do głowy, że nie jest on szaleńcem. Wszak widzieli mężczyznę, pędzącego bez marynarki, z potarganą czupryną i wykrzywiona z wściekłości twarzą, nienaturalnie wymachującego rękami — podczas, gdy obok nich stał wytwornie ubrany pan, całkowicie zasługujący na zaufanie. A banknot dwudziestozłotowy wywierał nieodparty, magiczny wpływ.
 — Co będziem czekać? — syknął wyższy z łobuzów, prawie wyrywając papierek z dłoni młodego człowieka. — Jazda, chłopaki, na warjata...
 Dr. Tretter prawie znajdował się przy nich. Jego ręka już wyciągała się, by pochwycić za kołnierz zbiega...
 — Łapcie, łapcie... — woła.
 Wtem stała się rzecz nieoczekiwana Jeden z andrusów podstawił nogę i szanowny właściciel zakładu dla nerwowo chorych, runął na ziemię, jak długi. W tejże chwili, dwaj inni, siedli mu na piersiach, unieruchamiając go całkowicie.
 — Czyście oszaleli? — zdążył wybełkotać, zaskoczony niespodziewaną napaścią.
 Tymczasem młody człowiek wołał:
 — Nie zważajcie na to, co będzie gadał! Będzie w was wmawiał, że jest dr. Tretterem! Odprowadźcie go siłą do lecznicy, tam was dodatkowo wynagrodzą... Pielęgniarz Anto...
 Reszta zdania utonęła w potężnym hałasie. To pociąg z szumem i świstem wpadł na stację.
 — Wsiadać! — rozległ się głos konduktora. — Pół minuty tylko zatrzymuje się pociąg.
 Tretter rzucał się niby ryba na piasku.
 — Puście! Puście! — wył prawie — Przecież on...
 Młody człowiek już wskoczył do przedziału drugiej klasy. Zatrzasnął za sobą drzwiczki. Przedział był pusty. Szybko opuścił okno.
 — Kłaniajcie się odemnie pielęgniarzowi Antoniemu! — krzyknął w stronę skłębionej grupy.