Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Człowiek który zapomniał swego nazwiska.djvu/62

luksusową istotką, chętnie ściągającą na siebie pożądliwe spojrzenia miężczyzn i do poufałego obcowania z mężczyznami przywykłą. Drugorzędna aktoreczka, lub kokota. I on taką kochał, a może dla takiej popełniał szaleństwa?
 Dalsze słowa Wręcza znów uchyliły rąbek tajemniczej zasłony przeszłości.
 — Wiedziałem — mówił na pozór dobrodusznie — że ci, Januszku, zgotuję miłą niespodziankę! Toć, dawniej, dla tej twojej Loli — przepraszam, że wyrażam się tak poufale, ale przecież z Lolą dawno już wypiliśmy na „ty“ — byłeś gotów skoczyć w ogień i piekło... A zazdrosny byłeś o nią! Pamiętasz, jak raz w gabinecie małoś się nie rzucił na mnie za to, żem śmiał ją pogłaskać w te toczone kolanko! — tu lubieżnym nieco wzrokiem powiódł po zgrabnej nóżce panienki — Dopomagała ci dobrze wyrzucać garściami pieniądze przez okno... Ale, przyznać trzeba, że była do ciebie przywiązana... A kiedyś uciekł....
 — Kiedy Januszek wyjechał zagranicę — przerwała panna Lola — myślałam, że oszaleję. Choć, przygotowana byłam na to, od kilku tygodni i rozumiałam, że innej rady niema. A czyż, wobec Januszka, postępowałam kiedy niewłaściwie? Były pieniądze, to je wyrzucałam, bo sam przecież mówił, że jak jedne pójdą, znajdą się inne... Ale, przed wyjazdem, gdy znalazł się w nieszczęściu, czyż mu dobrowolnie nie oddałam moich brylantów...
 Tu młody człowiek poczuł silniejszy uścisk dłoni, a nie wiedząc, co odrzec na słowa byłej przyjaciółki, skinął w milczeniu głową.
 — Uważam go za męża — mówiła dalej — a i on obiecywał się ze mną ożenić! Wszak, prawda, Januszek — przytuliła się do niego — jak ci się poprzez te całe dwa lata nie zdradziłam cię ani razu... A tylu dudków przystawiało się do mnie... Szczególniej, że po tym skandalu, zaawansowałam nawet w naszym teatrzyku... Tańczę już solowe tańce...
 Wiedział, co chciał wiedzieć i zgadzało się to