Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Człowiek który zapomniał swego nazwiska.djvu/89

głosy, niby jeden z nich coś rozkazywał, a drugi gęsto się tłumaczył. W tym, który się tłumaczył, wydało się młodemu człowiekowi, że rozpoznaje zachrypły nieco bas portjera.
 — Czyżby co zaszło?
 Kroki zbliżały się wyraźnie w stronę jego drzwi i przed temi drzwiami się zatrzymały. Teraz, rozróżnił zupełnie wyraźnie, gniewnym głosem wypowiedziane zdanie:
 — Ja was nauczę ukrywać niemeldowanych lokatorów u siebie!
 Młody człowiek zbladł.
 — Rewizja! Sprawdzają! — pomyślał z przerażeniem.
 W drzwi rozległ się stuk.
 — Otworzyć!
 — Kto tam? — starał się zyskać na czasie.
 — Otworzyć! Policja!
 Mimowoli podszedł do drzwi i przekręcił klucz w zamku. Myślał, że może sprytnem kłamstem uda mu się wykręcić z niebezpiecznej sytuacji.
 Drzwi rozwarły się i ukazał się w nich ubrany po cywilnemu wywiadowca. Za nim stał z niewyraźną miną portjer.
 — Jest pan dotychczas niezameldowany! — oświadczył agent, przyglądając się mu bacznie. — Proszę o dowód osobisty!
 — Nie mam dowodu osobistego! — odparł, jak mógł najspokojniej.
 — Nie ma pan?
 — Zgubiłem! Muszę dopiero wyrobić sobie nowy! Jutro zgłoszę się do odpowiednich władz! Dlatego właśnie jestem niezameldowany, i to samo oświadczyłem portjerowi! — starał się osłonić hotelową władzę przed odpowiedzialnością.
 — Jak brzmi pańskie nazwisko?
 — Skalski! — rzucił pierwsze, które mu przyszło na pamięć.
 — Imię? — wywiadowca nie spuszczał zniego oka.