Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Człowiek który zapomniał swego nazwiska.djvu/90

 — Janusz! — mimowoli wspomniał Darskiego.
 Po twarzy wywiadowcy przebiegł dziwny uśmiech.
 — Ślicznie! — mruknął — A dawno pan bawi w Warszawie?
 — Od wczoraj!
 — Od wczoraj? Jeszcze lepiej! Proszę pokazać swe ramię... Prawe ramię...
 Drgnął i pojął, o co agentowi chodzi. Na prawem przedramieniu posiadał pewien znak, charakterystyczną plamkę, na którą widocznie zwrócono uwagę w poszukiwaniach. Zanim zdążył cofnąć rękę, wywiadowca pochwycił ją mocno i odsunął rękaw marynarki wraz z mankietem koszuli. Ukazała się spora, podłużna, brunatna pręga.
 — Zgadza się! — rzekł — Rysopis i znak się zgadzają!
 — Co to ma znaczyć? — zawołał, jeszcze nadrabiając miną, choć czuł, że został poznany.
 — To znaczy — spokojnie odparł wywiadowca — że nie jest pan ani Skalskim, ani Januszem... Jest pan chorym, który uciekł z zakładu dr. Trettera!
 — Nie! — gwałtownie zaprzeczył. — Pan się myli!
 — Nie mylę się! Dość miałem pracy, aby pana odszukać — był to ten sam wywiadowca, który się zgłaszał do Wręcza — i dobrze się namęczyłem, zanim pana odnalazłem! Tylko dzięki temu, że wpadło mi na myśl sprawdzić, kto w tym hoteliku jest niemeldowany! Na nic się nie zda dalsze zapieranie. Pójdzie pan ze mną...
 — Ależ...
 Wywiadowca, któremu władze zwierzchnie i dr. Tretter wytłumaczyli, że będzie miał do czynienia z niebezpiecznym furjatem, patrzył trochę niepewnie na młodego człowieka. Widząc jednak, że ten zachowuje się dość spokojnie i sądząc, że jest to tak zwana „trzeźwa przerwa“ u warjatów, postanowił względem niego użyć łagodnej perwazji.
 — Niech pan się nie opiera — jął tłumaczyć i pójdzie ze mną! Później wszystko się wyjaśni...