Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Człowiek który zapomniał swego nazwiska.djvu/99

śpią mocno i nie obudziły ich krzyki... Teraz, nie masz się czego obawiać... Dobrze cię ukryję...
 — Sądzę, że to będzie zbyteczne! — odrzekł szczerze, myśląc, iż stracono jego ślad.
 — Tak mniemasz? — zapytała i zaczęła nadsłuchiwać.
 W rzeczy samej, radość młodego człowieka była przedwczesna. Znów w ich stronę zbliżał się odgłos wrzawy. Najwyraźniej, pogoń wracała. Widocznie, ścigający, wypadłszy na więcej oświetloną część ulicy i nie zauważywszy tam sylwetki zbiega, zrozumieli, że musiał ukryć się gdzieś po drodze i teraz, powracając przetrząsali wnęki i bramy domów.
 — Toć nie szpilka, nie zginął i pod ziemię się nie zapadł! — zdala dobiegł ich podniecony wykrzyknik wywiadowcy — A dalej, napewno, nie pobiegł! Ulicę widać, jak na dłoni i jest pusta!
 — Musiał tu gdzieś się schować! — odpowiedział czyjś podniecony głos.
 Obfita w kształty dama, porwała młodego człowieka za rękę.
 — Słyszysz?
 Skinął głową.
 — Nic się nie bój! Ja cię obronię? Narażałeś się dla mnie, a wiesz, jak cię kocham! Nie zmieniłam się przez te dwa lata, w stosunku do ciebie!
 — Może się nie domyślą? — cicho zauważył.
 — Już się domyślili!...
 Istotnie, pogoń zbliżała się w kierunku oświetlonego, otwartego okna, a nowe zdanie wywiadowcy rozbiło wszelkie wątpliwości.
 — Tylko tutaj mógł wskoczyć! Pilnujcie dobrze, żeby z powrotem nie uciekł, a ja przetrząsnę mieszkanie...
 Pochwyciła go gwałtownie za rękę i pociągnęła do sąsiedniej, ciemnej sypialni.
 — Tu pozostań! — szepnęła — Nie odzywaj się ani słówkiem!
 Skrył się w nieoświetlonym pokoju, błogosławiąc teraz Darskiego i swą nieznaną wybawicielkę. Zrozu-