Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Czarny adept.djvu/114

 — Wolno wiedzieć jakich?
 — Ach! Poco przedwcześnie o przykrych sprawach mówić! Może dobrowolnie uda nam się porozumienie...
 — A jeśli się zgodzę?
 — O! Wtedy pozostaniemy w jaknajwiększej przyjaźni! Oczywiście we własnym interesie, zaleconą jest dyskrecja... na zawsze. Zresztą moja persona razić panią przestanie. W okresie dwóch tygodni mam zamiar opuścić Rzeczpospolitą Polską. Swoją misję spełniłem, pragnę nieco przedsięwzięć zlikwidować... Doprawdy tutejszy klimat mi nie służy... za dużo wilgoci... wolę Nizzę...
 — A ja co mam uczynić — zapytałem, pragnąc czarę goryczy wychylić do końca — wystawić odnośne oświadczenie?
 — Naturalnie! Tylko z małą restrykcją... zmuszony będę położyć nacisk na redakcję!
 — Mianowicie?
 — Zwracałem się do pana niedawno, jak przyjaciel. Byłbym się zadowolnił powierzchowną deklaracją. Niestety, wyczułem tyle nieprzejednanej nienawiści, tyle wrogi stosunek do mnie i naszego związku, że muszę się zabezpieczyć specjalnie z tej strony... przed możliwą chęcią odwetu!
 — Więc?
 Wyciągnął z kieszeni ołówek i począł szybko pisać.
 — Oto brulion — mówił — to jest ostateczna formuła... od niej ustąpić nie mogę...
 Coś zakreślał, poprawiał i czytał:
 „Niniejszym stwierdzam, że znałem dobrze pannę Mary Łomnicką i że na skutek powstałych między nami nieporozumień popełniła ona samobójstwo“.
 — Zrozumiałe — dodał podając, kartkę wyr-