Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Czarny adept.djvu/52

ves ubrany w długi czarny jedwabny płaszcz. Na głowie miał dziwaczny trójkątny biret.
 — Wszystko w należytym porządku?
 — Tak jest! Najprzewielebniejszy mistrzu!
 — Odejdź! Będziesz kontrolował wstępujących!
 Sługa skłonił się i wyszedł. Gospodarz podszedł do stolika i za nim zajął miejsce. Siedział tak blisko, że niemal wyczuwałam jego oddech. Teraz przyznaję byłam przerażona, ale i zaciekawiona do najwyższego stopnia. Rozpalona, jak żelazo. Co to wszystko miało oznaczać? W mym mózgu wirowała jedna myśl: co dalej nastąpi?
 Po chwili w drzwi rozległy się trzy dyskretne stuknięcia.
 Siedzący za stołem, szybkim ruchem nałożył maskę i zapytał.
 — Kto śmie zakłócać spokój świątyni?
 — Siostra i brat, łaknący światła! — zabrzmiała przytłumiona odpowiedź z za drzwi.
 — A jakie światło ma być udzielone?
 — Światło prawdziwego zbawienia!
 — Wstąpcie!
 Szereg, otulonych szczelnie w długie czarne płaszcze, postaci wkroczył do pokoju.
 Wchodzący bez wyjątku mieli maski na twarzy. Przy drzwiach rozłączano się: kobiety zajmowały miejsca wzdłuż słupu S. mężczyźni przy filarze B. Przeważały kobiety, było ich pięć, podczas gdy, prócz de Loves’a, mężczyzn naliczyłam czterech. Płaszcze i maski, zapewne musieli przybierać w przedsionku, gdy dawali hasło, nadchodząc z miasta.
 Skoro wszyscy zajęli miejsca i zaległa cisza, przewodniczący pozdrowił obecnych.
 — W imię tego, co rozkazuje nam, witam was siostry i bracia!