Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Czarny adept.djvu/72

 Nie jestem zwolennikiem seansowania po ciemku. Uważam, że nawet, gdy mowy być nie może o chęci oszustwa ze strony medjum, powoduje brak światła silne naprężenie nerwowe i stwarza nastroje, podatne do halucynacji. Tem nie mniej żądanie było tak kategoryczne a chęć skomunikowania ze stukającą siłą wielka, iż n e namyślając się chwili, powstałem i przekręciłem kontakt elektryczny.
 Powróciłem po ciemku, pochwyciłem rękę panny Łomnickiej i duchowidza. Zamarłem w oczekiwaniu. W głębokiej ciszy, śród niebywałego naprężenia, słychać było jedynie bicie naszych serc. Żaden szmer niedobiegał z zewnątrz. W takich momentach ma się wrażenie, że się jest odciętym od świata.
 Nagle ponad głową medjum zatańczyły światełka. Zrazu nikłe, blade, niepewne, formowały się jakby w niejasny zarys, kontur ludzkiej twarzy.
 — Jesteś?
 Niewyraźna mgławica świetlna zbliżała się do Reny, coś nieuchwytnego o dwóch płomiennych, gorejących oczach. Cichy szept powiał po pokoju.
 — To ja!
 — Kto ty? Powiedz?
 — Ja! Mary!
 — Ty? Mary? ty.....
 Zadźwięczał lekki odgłos pocałunku. Niewidoczne wargi przyciskały się do czoła mej sąsiadki.
 — Mary! Pocoś to zrobiła?
 — Musiałam... musiałem...
 — Mary! Czy masz siłę powiedzieć nam wszystko?
 — Trudno mi... postaram się...
 — Kim jest on?
 — To takie straszne... nie żądajcie...
 — A jednak, jeśli możesz, powiedz! Tu chodzi o Renę!