Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Demon wyścigów.djvu/117

życia“ z żokiejem chodziło, ale o coś innego, w czem i Uszycki musiał być zainteresowany. Ale o co?
 Podziwiał spostrzegawczość panny Tiny. Ona swą myśl snuła dalej:
 — Ponieważ nie mają oni z Ciemniowskim nic wspólnego, właśnie zaciekawia mnie, dlaczego im o tę przegranę chodziło... Zaciekawia i niepokoi...
 — Niepokoi?
 — Bo obawiam się, że wypłynie na wierzch jeszcze jakaś dla nas niemiła sprawa...
 — Ale jaka?
 — Właśnie, że nie wiem, a Uszycki nie zdradził się, ani słówkiem... Ale... Czy „Magnus“ zdrów- Czy nie odbił się na nim ów narkotyk?
 — Na szczęście narkotyk działał widocznie chwilowo i nie odbił się na zdrowiu konia... Forma „Magnusa“ nic nie pozostawia do życzenia...
 — Wygramy „Derby“?
 — Niewątpiwie! Tembardziej, że żaden z niepowołanych „przyjaciół“ nie będzie miał do niego dostępu!... Choć obecnie nie obawiam się nowych zakusów, sam sypiam w stajni i nikomu nie dam się zbliżyć do konia...
 — Nawet... mnie?
 Żart hrabianki ożywił rozmowę. Żokiej rozchmurzył się.
 — Et... Pani chyba nie jest „demonem wyścigów“?
 — Kto wie!...
 Roześmieli się oboje, a był to chyba pierwszy objaw wesołości ze strony panny Tiny, od czasu tragicznego wypadku.
 — Wygramy więc „Derby“ — rzekła — i sądzę, nic nam nareszcie nie grozi. To rodzaj re-

115