Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Demon wyścigów.djvu/120

ton i zachowanie, w którem łatwo wyczuwać się dawało podstęp i chytrość — Co pana sprowadza?
 Lisik zrobił smutną minę.
 — Maleńki interesik, jaśnie hrabianko.... Głęboko zasmucony jestem, że w takiej chwili muszę nudzić....
 — Dług brata? Ile?
 — Dług i nie dług... Czy mogę mówić swobodnie?
 — Mój zarządzający wyścigową stajnią! — przed stawiła Grota — nie mam przed nim tajemnic... Proszę mówić...
 — Właśnie o konia chodzi...
 — O konia?
 — Niestety! — Lisik uczynił minę jeszcze smutniejszą. — Termin dziś upływa...
 — Nie rozumiem!
 Na wzmiankę o koniu serce Grota zabiło jakiemś nieokreślonem przeczuciem nieszczęścia. O ile z początku sądził, że będzie tylko obojętnym, względnie świadkiem przy rozmowie z lichwiarzem, teraz wyczuwał, że chodzi o rzeczy daleko poważniejsze, tyczące się go bezpośrednio. Niemniej poruszoną wydała się i Świtomirska.
 — Proszę mówić wyraźnie! — powtórzyła.
 Lisik jął grzebać w kieszeniach. Wyciągnął duży zniszczony, skórzany portfel, coś w nim przeglądał, wreszcie wyjął niewielki arkusik papieru, złożony na czworo, rozprostował i począł tłomaczyć:
 — Dwa tygodnie temu, nieboszczyk hrabia Hubert, znajdując się w ciężkiem położeniu hm... że się tak wyrażę... finansowem... zastawił u mnie konia „Magnusa“...
 — „Magnusa“!! — zawołali Tina i Grot niemal jednocześnie z przestrachem.
 — Zastawił za sumę dwudziestu dwóch tysięcy...

118