Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Demon wyścigów.djvu/131

o sobie... Wreszcie nadmienił pan o „demonie wyścigów“... Tym „demonem“ jest jakoby kobieta...
 — Ja mówiłem?
 — Niech pan się nie zapiera! Powiedział pan najwyraźniej — demon wyścigów to kobieta... Mam wrażenie zdemaskowałem demona...
 — Pan zdemaskował?...
 Grot wypił znów kieliszek, poczem pochyliwszy się blisko przez stół rzucił:
 — Irma!
 — Jaka Irma? Przyjaciółka nieboszczyka?...
 Skinął głową.
 — Irma... i Uszyc....
 Niekłamane zdziwienie odbiło się na twarzy Malińskiego.
 — Twierdzi pan, że Irma... Uszycki?... Baron Uszycki? Niemożliwe...
 — A jednak tak jest! I pan wie o tem doskonale!
 Maliński zaprotestował energicznie.
 — Pierwsze słyszę... Przysięgam...
 Udawał, albo naprawdę nie wiedział. Grot jednak nacierał dalej:
 — Ręczę, że jest pan doskonale poinformowany o „demonie wyścigów“!
 Maliński potarł ręką po czole. Nagle oświadczył jakimś cieplejszym tonem, jaki rzadko zdarzał się u niego.
 — Gdybym nawet wiedział, cóż z tego panu przyjdzie... Dziś i tak już za późno.. W każdym razie nikt z tych, kogo pan wymienił... Skąd pani Irma? Uszycki?... Bajki..
 — A Lisika pan nie zna?
 — Lisika? — znów rzekłbyś niekłamane zdu-

129