Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Demon wyścigów.djvu/142

rektorowi pan dziś nie da rady... Wszystko pochłania rekin...
 Żokiej jednak już rozdawał karty. Rozdawał niemal machinalnie, z góry przekonany o porażce. Ujął swoje do ręki, spojrzał, zaczerwienił się i rzucił na stół.
 — Mam dziewięć! — rzekł krótko.
 — Brawo — mruknął Bejzeman. — Raz przynajmniej pan mnie zwyciężył! Czy daje pan dalej?
 Znów z ust Grota wyrwało się, jakby wbrew woli.
 — Proszę... Trzy tysiące dwieście.
 — Hm... Jeszcze spróbuję...
 Bejzeman powtórnie z rzędu bił kartę, nie ustępując jej następnemu graczowi, co w języku technicznym nazywa się „robić pacewicza“. A tak był pewny wygranej, że nawet nie „ożenił“ pieniędzy, to jest nie rzucił na środek stołu przypadającej nań stawki.
 — Poco się męczyć liczeniem? — zażartował — Gotówka na pewno moja!
 Grot wyciągał karty z maszyny. Znów szybko zajrzał i szybko jak poprzednim razem oświadczył:
 — Osiem!
 — Mogę mieć dziewięć! — zauważył dyrektor. — Ale ich nie mam! Wygrał pan!
 Głos jego zabrzmiał teraz mniej radośnie. Choć przegrane kilka tysięcy stanowiły mniej, niźli dotychczasowa wygrana, korciło go, iż przeciwnik zwyciężył dwukrotnie. Z uporem prawdziwego gracza zapytał:
 — W banku sześć tysięcy czterysta? Idzie dalej?
 Grot skinął głową.

140