Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Demon wyścigów.djvu/151

bezinteresowną ofiarą kryje się nowy podstęp, tak mocne, że tylko powtórzyła:
 — Przyniósł pan pieniądze na wykup Magnusa“?
 — Oczywiście!
 — Pragnie mi je pan pożyczyć?
 — Chętnie!
 — Na jakich warunkach?
 — Czyż może być mowa pomiędzy nami o warunkach, panno Tino! Jakie pani podyktuje...
 Uszycki przemawiał, niczem skończony dżentelman. W oświadczeniu jego nikt, najbardziej nawet uprzedzony, nie dopatrzyłby się chęci podejścia. Mimo wszystko, z ust Tiny wyrwał się niespodziewany okrzyk:
 — Dziękuję!... Ale nie przyjmę...
 — Odrzuca pani moją bezinteresowną pomoc! — niepomierne zdumienie odbiło się na twarzy barona.
 — Nie mogę!...
 — Dlaczego?...
 Tinie dość ciężko przyszłoby sformułować odmowę. Ciężko przyszłoby jej powiedzieć, czemu odrzuca tę ostatnią deskę ratunku. Choć Uszycki postępował bezwzględnie szlachetnie, choć propozycji jego nie powstydziłby się najuczciwszy człowiek i obecnie wydało się jej, że Grot w swych przypuszczeniach posunął się za daleko — z tej strony nie pragnęła pomocy. Nadal odrzucało ją coś od barona. Zawdzięczać mu wiele, czuć się zobowiązaną? Woli już stracić „Magnusa“...
 — Nie!... nie... — powtórzyła z dziwnym uporem.
 — Doprawdy nie rozumiem, panno Tino! — nie

149