Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Demon wyścigów.djvu/156

A bez interwencji władz też się obejdzie!... Sądzę, panie Lisik, pieniądze wystarczą...
 Sięgnął do kieszeni. Lichwiarz oniemiał, a Uszyckiemu mało ze zdziwienia nie wypadł monokl z oka. Na stół poczęły padać pięćsetki, setki i drobniejsze banknoty. Grot przeliczył je starannie.
 — Dwadzieścia dwa tysiące!... Tyle zdaje się wynosi dług... Proszę sprawdzić.
 — Skąd pan wziął? — mało nie wyrwał się okrzyk Switomirskiej, której żywo zabłysły oczy ze zdumienia i wielkiej radości. Pohamowała się jednak, rozumiejąc, iż podobnem zapytaniem obecnie uraziłaby Grota.
 Podczas, gdy lichwiarz, któremu z gniewu trzęsły się ręce, długo liczył banknoty, Uszycki opanowawszy się, przysunął do Tiny i szepnął:
 — Odemnie pani nie chciała? A od niego przyjmuje?
 — Od pana Grota przyjmę! — dumnie oświadczyła Switomirska... Raczej wykupuje on sam dla siebie konia, bo od dziś poczytywać będę „Magnusa“ za jego własność.
 — Nigdy! — zaprzeczył żywo żokiej...
 — Później o tem pomówimy! — odparła, rzucając Grotowi przeciągłe spojrzenie, poczem zwróciwszy się do barona, rzekła — A teraz nie zatrzymuję pana, panie Uszycki...
 Ten sam zrozumiał, iż obecność jego jest zbyteczna.
 — Żegnam panią i żałuję...
 Grot nie pozwolił mu dokończyć.
 — Proszę nie żałować! — zawołał. — Raz już miałem przyjemność udzielić panu małej nauczki, którą pan oczywiście zbagatelizował, ponieważ po-

154