Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Demon wyścigów.djvu/167

ni przyjść z pomocą!... Zresztą nie wiele tu mojej zasługi... Szczęśliwy zbieg okoliczności...
 — A jednak!
 — Cóż, a jednak?
 — Jednak, w najlepszym razie mogę uważać „Magnusa“ za naszą wspólną własność... W razie wygranej odpowiednio będziemy musieli się podzielić...
 — Naprawdę, obraża mnie pani, wciąż wspominając o pieniężnych rozrachunkach! Pozostawmy ten temat na później. Całkowicie mi wystarcza, o ile „Magnus“ w moich barwach pierwszy stanie u mety.
 — Postanowiłam...
 — Naprawdę, prosiłbym panią, abyśmy nie powracali do tej rozmowy przed „Derby“...
 Świtomirska zastanawiała się chwilę.
 — Sądzi pan — rzekła, uśmiechnąwszy się — że podobny podział skóry na niedźwiedziu przyniesie nieszczęście?... Hm... Zgoda!... Zgadzam się odłożyć naszą dzisiejszą rozprawę po „Derby“... Ale wtedy zażądam stanowczo...
 — Ja również będę stanowczy, bo nigdy się nie zgodzę na propozycję pani!
 — Zobaczymy!...
 Ostatni wykrzyknik padł z ust Tiny już znacznie weselej. Znać było, że pozbyła się jakiegoś ciężaru z serca. Rozmowa ta była wstępem tylko, bo hrabianka pragnęła jeszcze o coś żokieja wybadać, o coś, co ją obchodziło najwięcej.
 Grot również odetchnął.
 Niech wie Switomirska, że bynajmniej nie zamierza wykorzystać położenia. Tembardziej...
 Tina teraz spoglądała filuternie.
 — Ale pan uparty, panie Grot!
 — Jak kiedy...

165