Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Demon wyścigów.djvu/168

 — Mam wrażenie, że zawsze... Ale niedługo pewnie będziemy się kłócili...
 — Kłócili? Nie ośmieliłbym się nigdy...
 Tina nie pozwoliła mu dokończyć. Śledząc bacznie jaki wpływ wywrą na niego jej słowa, szybko przerwała.
 — Zapewnie rostaniemy się po „Derby“...
 — Po „Derby“?
 — Nie wiem, czy nadal będę prowadziła stajnię... Pan również powinien stanąć na własne nogi... W razie zwycięstwa „Magnusa“ znajdzie się pan w posiadaniu znacznej sumki, ta pozwoli na ułożenie samodzielnego bytu...
 — Nie myślę jeszcze o tem...
 Switomirska zamikła na chwilę, poczem znowu powtórzyła:
 — Rostaniemy się...
 Choć marzeniem Grota było założenie własnej stajenki wyścigowej i od paru dni wiedział, że dzięki szczęśliwemu zbiegowi okoliczności marzenie ziścić się może, odezwanie Świtomirskiej nie wiedzieć czemu zrobiło mu przykrość. Nie ujrzy więcej Tiny... Niewyjaśniona sprawa z „Magnusem“...
 — Et! Co tam... — mruknął niewyraźnie.
 Parasolka Tiny nerwowo jęła uderzać o piasek. Koniec jej kreślił zygzaki, mniejsze i większe kółka. Wreszcie Switomirska, na zakończenie, wyrzekła:
 — Ma pan słuszność!... Pocóż dziś poruszać ten temat, skoro dopiero ostatecznie będziemy mogli się rozmówić za parę dni...
 — Oczywiście! — jeszcze niewyraźniej bąknął żokiej.
 — Pragnęłam zaznaczyć, że zawsze miłe wspomnienie zachowam o panu... — głos Tiny

166