Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Demon wyścigów.djvu/181

 Zbliżył się i pochylił nad nią. Niemożebne! Nową zapalił zapałkę — i jeszcze nie wierzył: Nie mogło być jednak najlżejszej wątpliwości.
 — Uszycki!
 Uszycki związany. Uszycki niczem tobół leżący na podłodze. Więzień, jak i on. Ten sam Uszycki, którego za najzaciętszego wroga i wspólnika „demona wyścigów“ poczytywał?
 — Kto pana tak urządził? — szepnął.
 Zapytanie pozostało bez odpowiedzi.
 — To ja, Grot! Czy pan słyszy, co mówię?
 Znów cisza.
 Pochylił się nad leżącym i jął go lekko obmacywać. Twarz barona była zimna, leżał sztywno, nieruchomo, pierś jednak falowała nieco.
 — Żyje! Uśpiono go narkotykiem? Zemdlał? A może udaje?
 Grot postanowił, zanim bliżej zajmie się baronem — do końca zbadać sytuację. Nie pora teraz na rozwiązywanie zagadek, należy przódy pomyśleć o sobie. Jeśli nie grozi niebezpieczeństwo i dom jest pusty — później powróci i Uszyckiego uwolni.
 Podążył zkolei do następnych drzwi. I te były niezamknięte. Ale kiedy je uchylił — przystanął w niepewności na progu. Z sąsiedniego pokoju przebi jało światło. Przebijało przez szparę nieco uchy lonych drzwi.
 — Co robić?
 Tam więc czai się wróg? „Demon wyścigów“! Ilu może być napastników? Jak sobie z niemi poradzić?
 Cisza. Czyż niema nikogo?
 Skradając się, jak kot, począł się zbliżać.

179