Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Demon wyścigów.djvu/182

 Gdy przywarł okiem do szpary, drgnął i mało nie krzyknął.
 Pokój nie był pusty. W fotelu obrócony trochę bokiem do wejścia siedział mężczyzna, ale tego Grot najmniej spodziewał się spotkać.
 I ten wpadł w pułapkę?
 Dłużej nie mógł pohamować swej niecierpliwości.
 — Smith! — zawołał, stając na progu.
 Żokiej Ciemniowskiego odwrócił głowę i spojrzał na Grota, jakby wcale nie zdziwiony jego obecnością.
 — Smith! — powtórzył Grot — jak pana tu wciągnięto? Jaka to szkoda, że pan nie mówi po polsku... Pewnie nie będziemy mogli się dogadać... Rozumie pan... zasadzka!...
 Anglik uśmiechnął się, powstał z fotela, podszedł do Grota i odezwał się jaknajczystszą polszczyzną:
 — Doskonale, przyjacielu, wiem, co to jest zasadzka!
 — Pan mówi po polsku!
 — Znakomicie! Bo jestem polakiem!
 — Pan? Anglik Smith? Polak?
 — Podobno...
 Grot patrzał na swego kolegę szeroko rozwartemi ze zdumienia oczami. Nadal nie pojmował...
 — Ale skąd pan tu?...
 — Willa jest moją własnością!
 — Ta willa?
 — Tak!
 — Więc ja?
 Smith zbliżył się o parę kroków do Grota. Z je-

180