Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Demon wyścigów.djvu/184

glądem zwracać uwagi — a blada twarz nosiła ślady obawy i podniecenia.
 — Słyszałam jakiś hałas? — padło z jej ust nieśmiałe zapytanie.
 — Grot obudził się zawcześnie! — spokojnie, nieco ochrypłym głosem odparł mężczyzna, po którym nie znać było, iż niedawno stoczył walkę — Zbyt słabą dostał dawkę chloroformu! Obudził się i wybrał tutaj z wizytą... Tem gorzej...
 — Tem gorzej?
 — Oczywiście dla niego! Poznał mnie, a nawet rozmawialiśmy dłuższą chwilę po polsku!
 — Poznał?
 — Tak! Lecz uspokoiłem i odniosłem z powrotem na łóżko, panicza!
 Irma wzdrygnęła się lekko. Znając człowieka, który występował pod nazwiskiem Smitha, domyślała się, jak wyglądać musiało owo „uspokojenie“.
 — Co zamierzasz z nim zrobić?
 Mężczyzna zapałał nowe cygaro.
 — Hm!... — mruknął — Co zamierzam? Sam wydał wyrok na siebie...
 — Wyrok na siebie?
 — Skoro poznał! Toć nie wypuszczę na wolność niebezpiecznego świadka!
 — Więc?
 — Postąpię z nim tak samo, jak z Uszyckim!
 — Boże! — mało nie wyrwał się z ust Irmy cichy okrzyk przestrachu, pohamowała się jednak w porę.
 Mężczyzna chodząc wielkiemi krokami wzdłuż gabineciku i raz po raz wypuszczając z ust spore kłęby dymu, tymczasem rozważał:
 — Teraz sam mu zaaplikowałem porządną dozę narkotyku!... Na kilka godzin wystarczy!... Póź-

182