Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Demon wyścigów.djvu/201

otworzył oczy, wodząc dokoła zdumionym i jeszcze nieco błędnym wzrokiem.
 — Gdzie jestem? — wyszeptał po chwili, z trudem.
 — To ja, Jasiu! — odparła równie cicho.
 — Kto?
 — Irma!
 Dźwięk tego imienia jakby mu uprzytomnił ubiegłe wypadki.
 — Irma.. Smith... zasadzka... walka.
 — Przyszłam, żeby cię uratować.
 Uniósł się na posłaniu i potarł ręką po czole. Pamięć powracała powoli. Obok, stał najgorszy wróg...
 — Uratować? Ty?
 Patrzył na nią uporczywie, nagle wyrzucił jedno tylko słowo:
 — Żmijo!
 — Wymyślaj mi, ile chcesz, nazywaj, jak ci się podoba. Zawiniłam przed tobą bardzo... Wiem, że nie masz do mnie zaufania.
 — Najmniejszego...
 Znów opadł na poduszki i przymknął oczy. Nie pragnął z Irmą rozmawiać. W obolałej po narkotyku głowie, coraz jaśniej rysowały się obrazy. Wywabiła go ze stajni. Smith był „demonem wyścigów“... Przybyła, zamyślając nowy podstęp.
 Czas naglił. Irma jęła tłomaczyć pospiesznie.
 — Krótko wszystko wyjaśnię... Może pojmiesz.. Rzekomy Smith jest moim bratem. Musiałam tak postępować, jak postępowałam, choć nigdy właściwie nie miałam względem ciebie złych zamiarów.

199