Strona:Stanisław Antoni Wotowski - Demon wyścigów.djvu/213

 — Uda się napewno!... Niema obawy... Niestety już odejść muszę...
 Umyślnie głośno zamknęła drzwi i weszła z powrotem do kuchenki.
 — Cóż żokiej? — zadał pytanie „Malowany“, podczas, gdy jego towarzysz był zajęty napełnianiem kieliszków.
 — Umarł! — oświadczyła krótko.
 — Tyż umarł? — zadziwił się — Dobrze przewidziała panienka! A to ci, cholernie mocny narkotyk, ma szef...
 — Tak! Za silne zastosował dawki...
 — Wi, co robi! Mądry człowiek! Ot, teraz możem się zabawić spokojnie!
 — Oczywiście...
 Obecnie do pijaństwa nie trzeba było ich namawiać. Szybko poszły kolejki jedna za drugą — a serce Irmy poruszało się radośnie. Mocny trunek — whisky, — do którego nie przywykli, a który pili, niczem wodę, — prędko i niezawodnie jął wywierać zamierzony skutek. Zresztą trafił on już na dobry podkład.
 Niebawem zaiskrzyły się oczy, rozwiązały języki i wysłuchiwać musiała Irma opowieści o różnych przygodach. Każdy bowiem przestępca lubi się swemi czynami chełpić przy wódce.
 Rychło jednak, w miarę coraz częstszych „kielonków“ opowiadania stawały się mniej zrozumiałe, chaotyczne, wreszcie przeszły w pijacki bełkot, a niższy z drabów — rudy — w pewnym momencie opuścił głowę na rękę i tak przy stole zasnął.
 — Wykończyłam jednego — z triumfem pomyślała Irma — pozostaje drugi...
 Lecz „Malowany“ choć trzymał się lepiej, rów-

211